AKTUALNOŚCI
Wszystkich wiernych naszej Parafii a szczególnie młodzież która w tym roku przyjęła Sakrament Bierzmowania, Dzieci z Pierwszej Komunii, Żywy Różaniec, ministrantów i lektorów i wspólnoty zapraszamy na Nabożeństwo Czerwcowe ku czci Serca Pana Jezusa. Codziennie od poniedziałku do soboty po wieczornej Mszy Św. o godzinie 18:30 natomiast w niedziele o godzinie 17:30.
Czerwiec jest miesiącem kiedy w Kościele codziennie odprawiane są nabożeństwa, a do nas dolatuje śpiew Litanii do Serca Jezusowego. A tak w ogóle, to wtedy dużo mówi się o Tym Sercu. Czasem też słyszymy, zwłaszcza jak starsze osoby mówią: ”idę na czerwcowe”.
Nabożeństwo ku czci Serca Jezusowego, popularnie zwane „czerwcowym” składa się z adoracji Najświętszego Sakramentu, oraz śpiewu lub recytacji Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Czerwiec jest miesiącem szczególnego kultu Serca Bożego. Prawdopodobnie dlatego czerwiec, że najważniejsze objawienie św. Małgorzacie Marii Alacogue miało miejsce właśnie w czerwcu. Wtedy też przypada Uroczystość Serca Jezusowego.
Litanię do Serca Pana Jezusa ułożyła francuska wizytka s. Joanna Magdalena Joly. Litania składa się z 33 wezwań dla upamiętnienia każdego roku ziemskiego życia Chrystusa. Ich treść wyraża zbawczy plan miłości Boga do człowieka. Nabożeństwo czerwcowe jest pobożną praktyką przez którą wyrażamy nasze dziękczynienie za wielką miłość, którą Pan Jezus nas obdarza, oraz wynagradzamy Jezusowi te wszystkie krzywdy jakich doznaje z naszej strony, gdy odrzucamy Jego miłość.
W tradycji Kościoła za początek kultu Serca Bożego uważa się moment przebicia Jezusowego Serca na krzyżu, a tymi którzy wtedy uczcili to Serce byli apostołowie.
Pierwszy raz w Polsce nabożeństwo czerwcowe było sprawowane 1 czerwca 1857 r. w kościele Sióstr Wizytek w Lublinie. Należy też pamiętać, że Papież Leon XIII poświęcił cały rodzaj ludzki Najświętszemu Sercu Jezusa 11 czerwca 1899 r. a sto lat później, nasz Rodak Ojciec Święty Jan Paweł II ponowił ten akt podczas nabożeństwa czerwcowego odprawionego 7 czerwca 1999 r. w Toruniu.
W czerwcu zagłębiamy się nad tajemnicą Serca Jezusa, w którym jest miejsce dla każdego, bo Ono jest pełne dobroci i miłości, jest też źródłem wszelkiej pociechy. Patrząc na Serce Jezusa uświadamiamy sobie, że to Jego miłość nas wybrała i powołała. Niczym nie zasłużyliśmy sobie na to wyróżnienie. To Bóg bez naszej zasługi otwiera dla nas Swoje Serce. Jedno z wezwań Litanii do Serca Jezusowego określa Serce Jezusa jako źródło wszelkiej pociechy. Każdy z nas potrzebuje pociechy, ponieważ wszyscy żyjący na tym świecie mamy mniejsze, lub większe zmartwienia i problemy. Doświadczamy różnych cierpień fizycznych – choroba, głód, zmęczenie, zimno; a czasem nawet cierpień duchowych – pokusy, wątpliwości, lęk, upokorzenie, strach przed śmiercią, nienawiść ze strony bliskich. Oczekujemy więc pociechy, która da trochę radości, podtrzyma na duchu i pomoże dalej żyć. Wielu z nas szuka zatem pociechy, ale nie zawsze trafnie. Niektórzy jej szukają w zabawach, narkotykach, alkoholu, zmysłowości; czyli po prostu w grzechu. Ale ta droga nigdy nie da pocieszenia, wręcz odwrotnie. Inni zaś próbują znaleźć ukojenie u ludzi, ale jakże rzadko udaje spotkać dobrego, życzliwego, a zarazem mądrego człowieka. Ileż to razy natrafiamy na fałszywego przyjaciela. Natomiast , gdy nawet znajdziemy nam życzliwych, to są oni często bezradni, boją się cierpienia, są przerażeni i w ogóle nie potrafią dodać otuchy.
Trudno na początku maja nie przypomnieć, że wkraczamy w miesiąc poświęcony Najświętszej Maryi. Kościół najpiękniejszy miesiąc poświęca Tej, która była najpiękniejszym Kwiatem ziemi. Na Maryję zawsze możemy liczyć, bo Ona jest naszą matką, a matka pamięta o swoich dzieciach. Podczas obecnej pandemii nie mamy wątpliwości u kogo szukać pomocy, stąd w tak wielu krajach dokonano zawierzenia Maryi. Naszą miłość i ufność wyznajemy Jej śpiewając litanię loretańską. Pięknym obrazem w polskim pejzażu są ludzie modlący się przy kapliczkach jak Polska długa i szeroka.
Podczas audiencji w dniu 29 kwietnia 2020 r. papież Franciszek zwracając się do Polaków zachęcił, by pomimo pandemii nie rezygnować z tradycji nabożeństw maryjnych, lecz odkryć je na nowo w rodzinnym gronie.
„Drodzy Polacy, serdecznie pozdrawiam każdego z was i wasze rodziny. Pojutrze rozpoczniemy maryjny miesiąc maj. Wykorzystajmy ten czas do odkrycia na nowo piękna modlitwy różańcowej i tradycji nabożeństw majowych. Z rodziną, bądź indywidualnie, wpatrujcie się w każdej chwili w Oblicze Chrystusa i w serce Maryi. Niech Jej matczyne orędownictwo pomoże wam przetrwać czas tej szczególnej próby. Z serca wam błogosławię.“
Natomiast w specjalnym liście na maj 2020, skierowanym do wszystkich wiernych, Papież Franciszek prosi – odmawiajmy Różaniec.
„Dlatego postanowiłem, żeby w maju zaproponować wszystkim odkrycie na nowo piękna odmawiania różańca w domu. Można to uczynić razem lub samemu, zadecydujcie w zależności od sytuacji, doceniając obie możliwości. […] Ponadto ofiarowuję wam teksty dwóch modlitw do Matki Bożej, które możecie odmawiać na zakończenie Różańca, a które sam będę odmawiał w maju, w duchowej jedności z wami.”
NABOŻEŃSTWA MAJOWE OD PONIEDZIAŁKU DO SOBOTY o 18.30
w NIEDZIELE o 17.30
OKRES WIELKANOCNY
Okres Wielkanocny w Kościele katolickim trwa 50 dni, od Niedzieli Zmartwychwstania do Uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Bywa określany jako jeden dzień świąteczny, a nawet jako „Jedna Wielka Niedziela”. Jest to czas, w którym Kościół raduje się ze zwycięstwa Chrystusa nad grzechem i śmiercią.
Niedziela Zmartwychwstania stanowi tzw. I Niedzielę Wielkanocną. Po niej następuje oktawa uroczystości Zmartwychwstania, którą kończy II Niedziela Wielkanocna (święto Miłosierdzia Bożego), w tradycji zwana białą. Dni oktawy mają rangę uroczystości Pańskich.
Po upływie dwóch tygodni obchodzi się z kolei IV Niedzielę Wielkanocną, nazywaną Niedzielą Dobrego Pasterza. W tym dniu czytana podczas Mszy św. Ewangelia ukazuje Jezusa jako Dobrego Pasterza, który oddaje swoje życie za owce. Kościół szczególnie mocno modli się w tę Niedzielę za powołanych oraz za nowe powołania do służby kapłańskiej.
Na czterdziesty dzień po Zmartwychwstaniu przypada Wniebowstąpienie Pańskie. Jednak, aby podkreślić rangę tej uroczystości, decyzją Konferencji Episkopatu Polski została ona przeniesiona na VII Niedzielę Wielkanocną.
W Okresie Wielkanocnym obchodzi się następujące święta i uroczystości /niektóre z nich zależne są od daty przypadającej Niedzieli Wielkanocnej/:
– Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego – obchód ruchomy, wyznacza się ją na pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca;
– święto Miłosierdzia Bożego w II Niedzielę Wielkanocną;
– 23 kwietnia – uroczystość św. Wojciecha, patrona Polski;
– 25 kwietnia – święto św. Marka, Ewangelisty;
– 29 kwietnia – święto św. Katarzyny Sieneńskiej, patronki Europy;
– 3 maja – uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, głównej Patronki Polski;
– 6 maja – święto świętych Apostołów Filipa i Jakuba;
– 8 maja – uroczystość św. Stanisława, patrona Polski;
– 14 maja – święto św. Macieja, Apostoła;
– 16 maja – święto św. Andrzeja Boboli, patrona Polski;
– 31 maja – święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny;
– VII niedziela Wielkanocy – Wniebowstąpienie Pańskie
– 50 dni po Wielkanocy – Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.
W okresie Wielkanocnym obowiązuje biały kolor szat liturgicznych (wyjątek stanowi jedynie Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, kiedy to ubiera się kolor czerwony). Do innych oznak zewnętrznych należą: krzyż z czerwoną stułą, paschał, baranek wielkanocny i figura Jezusa Zmartwychwstałego, umieszczone przy ołtarzu. Ponadto w liturgii okresu Wielkanocnego odmawia się modlitwę Regina Coeli w zastępstwie za Anioł Pański.
W 1215 r. Sobór Laterański IV wprowadził obowiązek przyjęcia Komunii świętej w okresie wielkanocnym. Ten przepis prawa kanonicznego jest aktualny do dziś.
WIELKI POST
Wielki Post – czas duchowego przygotowania do świąt wielkanocnych
W Środę Popielcową, rozpoczyna się w Kościele czterdziestodniowy czas Wielkiego Postu. Głόwne przesłanie tego okresu koncentruje się na duchowym przygotowaniu chrześcijan do godnego przeżywania świąt Zmartwychwstania Pańskiego, największych świąt chrześcijaństwa związanych z wydarzeniami męki śmierci i zmatwychwstania (Paschy) Chrystusa; wydarzeniami, ktόre stanowią fundament Kościoła i naszej wiary. Ponieważ są to najważniejsze święta (zwane też paschalnymi), dlatego domagają się specjalnego przygotowania, by mόc je należycie przeżyć; stąd też ich nazwa: Wielkiego Postu, a nie jakiegoś tam zwykłego postu.
Historycznie biorąc
Historycznie rzecz biorąc, okres ten kształtował sie powoli, przyjmując rόżne formy, by wreszcie osiągnąć znane nam dziś oblicze. W pierwszych wiekach Wielki Post obejmował tylko Wielki Piątek i Wielką Sobotę. W III w. poszczono już cały tydzień, zaś na początku IV w., na pamiątkę czterdziestodniowego postu Jezusa na pustyni oraz czterdziestu lat wędrowania Izraelitów po ucieczce z Egiptu, został on przedłużony do czterdziestu dni. W VII w. za początek postu przyjęto szóstą niedzielę przed Wielkanocą. Ponieważ niedziele były wyłączone z postu, aby zachować 40 dni pokutnych, ich początek przypadał na środę; stąd Środa Popielcowa. Od 1570 roku był to już zwyczaj powszechnie obowiązujący w Kościele. W tym dniu na znak pokuty posypywano głowy popiołem przypominając sobie o prawdziwej wartości życia przy Bogu. Po Soborze Watykańskim II (1962-1965) ujednolicono rόżnie funkcjonujące nazwy niedziel Wielkiego Postu, tak że dziś nazywają się one: pierwsza, druga, trzecia, czwarta, piąta Wielkiego Postu, szόsta natomiast nazywa się Niedzielą Palmową, czyli niedzielą Męki Pańskiej. Okres Wielkiego Postu trwa do liturgii Wielkiego Czwartku, ktόra z kolei rozpoczyna właściwe jedno wielkie Święto Paschalne celebrowane w ramach trzech dni, tzw. Triduum Paschalne.
Liturgicznie biorąc
W ciągu całego okresu, idąc śladem biblijnej zachęty: poszczenia, modlitwy i jałmużny, przyjmowano rόżne praktyki pokutne, aby uwydatnić wagę tego okresu i należycie przygotować się do właściwych świąt. W związku z tym cała zewnętrzna oprawa liturgiczna przyjęła rόwnież odpowiednią formę: przez cały czas Wielkiego Postu na przykład nie śpiewa się Alleluja; w jego miejsce wykonuje się inny śpiew przed Ewangelią. Poleca się rόwnież używania szat liturgicznych koloru fioletowego.
W obecnych czasach, korzystając z bogactwa historycznego rozwoju tego okresu oraz śledząc biblijno-liturgiczne wskazόwki Kościoła, mamy pełniejszy obraz tego, co ten czas rzeczywiście oznacza i jak się w nim najlepiej przygotować na święta wielkanocne. Jest to przede wszystkim okres duchowego przygotowania wnętrza (w języku biblijnym: serca) człowieka, ktόremu towarzyszą zewnętrze przejawy i pewne gesty.
Duchowość Wielkiego Postu
Chodzi tu o to, co Kościόł nazywa metanoją, czyli o trwalsze przylgnięcie do Boga, o nawrόcenie serca człowieka ku Niemu oraz pojednanie z bliźnimi, wyrażone w:
-większej wstrzemięrzliwości w jedzeniu i piciu,
-większym zasłuchaniu się w Słowie Bożym, w czym mają pomόc rόwnież organizowane rekolekcje parafialne,
-unikaniu zbytecznego rozproszenia w postaci hucznych zabaw,
-większym skupieniu się na modlitwie, zarόwno tej prywatnej jak i wspόlnotowej,
-wykazaniu większej wrażliwości na potrzeby innych,
-korzystaniu z sakramentu pokuty i pojednania,
-uczestnictwie w rόżnych ćwiczeniach wielkopostnych, na przykład w nabożeństwach wielkopostnych (gorzkie żale, droga krzyżowa), lub podejmowaniu pewnych szczegόlnych postanowień mających wykazać bezinteresowność, szlachetność serca, uśmiech i życzliwość w stosunku do innych.
Odnajdywanie Boga
Wszystkie te zachęty zbiera tradycyjna praktyka wielkopostnego skupienia się na modlitwie, poście i jałmużnie. W rzeczywistości wszystkie one mają na celu wskazanie, że pierwszym działającym w naszym życiu jest Bόg, ktόry jest w stanie skutecznie pokierować nasze życie, uleczyć nasze ewentualne zagubienie się w grzechu i pysze, czy zatrzymać choćby na chwilę nasze ciągłe zabieganie. Oczywiście, my ze swojej strony podejmujemy te działania mając na uwadzę zbawcze posłanie Jezusa Chrystusa, a szczegόlnie Jego decyzję ofiarowania swego życia za nas, bo to jest głόwny motyw naszego nawrόcenia (metanoji).
Brak co jakiś czas obecności podobnego okresu w naszym życiu, brak tej świętej refleksji przynajmniej raz w roku wcześniej czy pόźniej jest w stanie wyjałowić nas z naszego człowieczeństwa i z naszej wrażliwości na słowo Boga i obecność innych ludzi.
Dzieci Utracone – Miniporadnik
Doradca Życia Rodzinnego
